Op Buzzfeed verscheen een paar dagen geleden een boeiend overzicht van Rebolini en Varner met 57 dingen die mensen als helpend hebben ervaren tijdens hun herstelproces. Je zou het ook wel kunnen zien als bouwstenen, waarmee elke persoon zijn eigen ‘herstelmuur’ kan opbouwen, een muur met post-its op om je eraan te herinneren wat je ook alweer kan doen om te werken aan je herstel.

Enkele herkenbare dingen die ook mij geholpen hebben tijdens mijn herstelproces:

• het delen van je beleving met dierbaren en je openstellen voor anderen (1 & 2)
• triggers leren herkennen en leren vermijden, of er op een andere manier op leren reageren (3)
• maaltijden terug tot een sociale activiteit maken (4), zodat je bezig bent met aandacht schenken aan de mensen waarin je geïnteresseerd bent en niet alleen in wat er op je bord ligt
• paying it forward (7): de steun die ik kreeg van lotgenoten die ik ontmoette op het forum van ANBN heeft me erg geholpen (18). Nu zet ik me zelf in (o.a. via ANBN) om anderen ook de kans te geven om te ervaren wat de kracht van lotgenotencontact kan zijn.
• in therapie blijven en doorzetten (8): juist wanneer je denkt dat je ermee wil kappen, dat het nu echt wel lang genoeg geduurd heeft of dat het allemaal geen zin meer heeft is het belangrijk om vol te houden, om je zorgen uit te spreken en op zoek te gaan naar ‘waar loop ik van weg’ of ‘wat heb ik nu nodig’ (en soms kan dat ‘iets anders’ zijn, maar soms is het ook ‘het gesprek aangaan’ in plaats van ervan weg te lopen). Leren (durven) spreken over de geheimen die je meedraagt, hoe eng of beschamend zelfs het idee alleen al is om de woorden uit te spreken. Delen doet helen (43).
• doelen of waarden vinden in je leven waar je het écht allemaal voor over hebt (10): een job vinden waarin ik anderen kan helpen om zichzelf (terug) te vinden, om te groeien, om van elkaar te leren,… (37) Of een partner ontmoeten waar je dolgraag de rest van je leven en vele avonturen mee wil beleven. Een doel voor ogen hebben helpt te relativeren en houdt je focus gericht op wat essentieel voor je is, vooral op dagen dat Meneer Murphy je komt opzoeken en het lijkt alsof je voor het ongeluk geboren bent.
• een huisdier nemen (12): een huisdier oordeelt niet over je uiterlijk, het enige dat telt is dat je aandacht, liefde en eten geeft. En af en toe de kattenbak reinigt. Dat ook ja.
• iemand hebben die je heel erg vertrouwt en waar je bij terecht kan op moeilijke momenten (14) en als je zo meerdere personen kan vinden, is dat des te beter, heb ik gemerkt. Want dan kan je afwisselen en hoef je je minder zorgen te maken over het belasten van je vrienden. (En dat op tijd en stond eens navragen kan ook geen kwaad, al was het om de stem van je innerlijke criticus, dat je ‘een last’ bent, het zwijgen op te leggen.)
• jezelf uiten in een oordeel-vrije omgeving, door te tekenen (21), te bewegen, te schrijven (39),…
• jezelf afleiden op lastige momenten (23): wat mij helpt is de natuur in gaan en daar bewust focussen op wat er te zien is, de blaadjes, het gras, de vorm van een steen, de kleur van een kikker, de geur van vers gemaaid gras of herfstige bladeren,… (43)
• toelaten dat het ook wel eens wat minder kan gaan (26), in plaats van jezelf daarvoor volledig afbreken en de grond in boren. Mild zijn voor jezelf dus.
• iets in je handen nemen om te haken of te breien (27): niet alleen een goede techniek om het gesnoep tegen te gaan, maar het levert voor vrienden vaak ook nog eens leuke cadeaus op, zoals een gebreide sjaal of een gehaakt diertje
• muziek vinden die bij je gevoel past, die je kan oppeppen of juist kan helpen om vb. verdriet toe te laten (29)
• kiezen voor de mensen die je energie geven, of die je mee wil nemen op je levensweg en afscheid nemen van mensen die je niet mee op reis wil hebben (42)
• en voor mij nog een 58ste tip: zorg voor regelmaat in je leven. Regelmatig eten, slapen, jezelf verzorgen, werken, ontspannen, tijd nemen voor vrienden en huisdieren, bewegen,…

Wat zijn voor jou bouwstenen voor herstel?