Als je eens wist achter hoeveel deuren schrijnende verhalen schuilen van mensen die worstelen met het leven, met zichzelf, met de ander, met wat hen overkomt.
Als je eens wist wat het met een kind doet om geweld te ervaren of te zien, dan zou je stil worden van de kracht die mensen moeten hebben om te leven met zo’n geheimen.
‘Als je eens wist’ werd een integere documentaire van Hilde Van Mieghem, over kindermishandeling, -misbruik en -verwaarlozing. Wie de driedelige documentaire en ook de toelichting van Prof. Emeritus Peter Adriaenssens bekijkt en tot zich laat doordringen, kan niet anders dan diep respect te voelen. En heel veel voelen, veel verschillende dingen…
Zoveel leed verschuilt zich achter gesloten deuren, lachende gezichten, ‘moeilijk’ gedrag, en verstilde verhalen die nooit werden verteld.
In therapie zijn wij als therapeuten getuigen van de impact van dit ondergrondse leven, van de manier waarop mensen zich een weg worstelen doorheen het leven en daar vaak heel bijzonder en sterk in slagen. Ondanks het verleden. Maar ook hoe mensen leven met zoveel gemis, pijn, angst, walging, zorgen,… en het zich afgesneden voelen van anderen, van mensen die niet weten en niet deelden in de letterlijke of spreekwoordelijke klappen.
Hoe kan je je terug verbinden met het leven en met wat energie geeft, wanneer de ervaringen als een zwart gestold gat binnenin je opgeslagen liggen, of als golven je leven zo overspoelen dat je niet weet hoe erop te surfen?
Dat is waar therapie bij helpen kan. Zoeken naar beweging, op een gepaste afstand die nodig is om te kunnen doorwerken van wat zo onverteerbaar lijkt. Zoeken naar heling: terug heel worden, door je verhaal helemaal te mogen vertellen zoals dat voor jou was en nog is. En dan zoeken naar hoe te leven, voluit jezelf, voluit te mogen zijn.
