Weinig mensen weten dat we bij AN-BN achter de schermen ook meewerken om de zorg voor patiënten en familieleden te verbeteren. Dat doen we door het vertegenwoordigen van de belangen van patiënten en familieleden. Concreet doen we dit door mee te werken aan initiatieven van het Vlaams Patiëntenplatform (VPP) en van het Familieplatform Geestelijke Gezondheid (Familieplatform).

• hoe de groepssfeer heel bepalend kan zijn (en hoe hulpverleners een grote rol spelen in het opvolgen en ter sprake brengen van problemen in een groep),
• het ongeoorloofd voorschrijven van medicatie (niet de juiste medicatie, zonder uitleg voorschrijven, geen keuzevrijheid laten aan de patiënt, geen rekening houden met bijwerkingen,…),
• de problemen met het stellen van een juiste diagnose of een diagnose teveel volgen en geen aandacht meer hebben voor de persoon als geheel of als iemand die ook sterktes en talenten heeft (of bij medische problemen al te snel zeggen dat het “alleen maar psychisch is”)
• niet doorverwijzen naar patiëntenverenigingen of zelfhulpinitiatieven (als één van de opties bij behandeling)
• problemen van beschikbaarheid/toegankelijkheid: er zijn wachtlijsten, of je bent te oud of te slim of niet verstandig genoeg of je problemen zijn “te complex” voor een behandeling maar je wordt niet gericht doorverwezen naar een plaats waar je wél geholpen kan worden…
• problematische samenwerking tussen hulpverleners (vb. dossiers die pas zoveel maanden later worden overgemaakt, informatie die niet wordt doorgegeven, tegenstrijdige afspraken, niet doorverwijzen ook al is er elders meer specialisatie of een beter gepaste behandeling, of juist van de ene naar de andere doorschuiven zonder overleg zodat je je als patiënt aan je lot overgelaten voelt,…)
• problemen met de organisatie van de zorg (slechte timing, geen continuïteit, onvoldoende voorbereiding op ontslag of nazorg, te weinig personeel,…)
• gebrekkige informatie (vb. geen onthaalbrochure van een afdeling, geen duidelijke uitleg over de behandelmogelijkheden of het behandelplan, niet weten wie je moet aanspreken of wanneer jouw persoonlijke begeleider er is, niet goed doorverwezen worden, “je moet het zelf uitzoeken” of “je moet geluk hebben”,…)
• dwangmaatregelen (vb. wanneer iemand in een isoleercel gezet wordt zou het wel zinvol zijn om alles uit te leggen, om te bespreken waarom je een beslissing moet nemen, de patiënt nog keuzes geven al zijn het de kleinst mogelijke keuzes… en als het niet meer lukt op het moment zelf, moet er tenminste een debriefing zijn, een nabespreking met de patiënt en ook met medepatiënten: wat is hier gebeurd, waarom hebben we deze beslissing genomen, was dit de beste beslissing of wat zouden we anders kunnen doen, wat kan jij en wat kunnen wij doen om dit soort situaties in de toekomst te vermijden,…)
• gelijkwaardige benadering en respectvolle bejegening van hulpverleners tegenover patiënten (geen betuttelende hulpverleners, maar betrokken hulpverleners die willen weten hoe het voor jou is op dat moment en wat jou zou kunnen helpen, wat ook weer aansluit op het mogen maken van eigen keuzes  en wat bij jou past)
• empowerment en inspraak: mag je zelf initiatief tonen, mag je zelf nog verantwoordelijkheden opnemen, of moet je doen wat er van je verwacht wordt en passief afwachten
• vrije keuze (vb. van psychiater / hulpverlener tijdens opname: momenteel zelden of nooit mogelijk)
• financieel duidelijk geïnformeerd worden en ondersteund worden (vb. afbetalingsplan), maar ook gewoon de betaalbaarheid van de zorg moet een criterium zijn
• omkadering van de instelling (welke faciliteiten zijn er, is het gebouw netjes, huiselijk, warm, verzorgd, proper, aangenaam, is het eten van goede kwaliteit, wordt beweging op een gezonde manier gestimuleerd of worden mensen passief gemaakt,…)
• uitkomsten van de behandelingen: worden zelden bekend gemaakt aan patiënten (cf. bij een operatie krijg je op voorhand wel informatie over de kansen op herstel of de mogelijke complicaties)