Het glas op de tafel
draagt de sporen van een nacht
waarin de tijd bevroor,
voor altijd tot stilstand gebracht.
Met zijn vingertoppen raakt hij
de scheuren in het verleden,
waarin de pijn zich weggetrokken
schuilhoudt op wacht.
De tijd loopt over,
het glas breekt,
de klok klopt niet meer,
net als haar hart.
Wat voorbij is tekent
de lijnen van zijn leven,
het krijt uitgevaagd
waar zij stopten te bestaan.
Dit is mijn ik-hoor-je-strijd-en-voel-je-pijn-gezicht…
Tijdens een gesprek met een cliënt lijkt het of de wereld en alle beslommeringen die ons zoal kunnen bezighouden worden uitgefilterd. Mijn aandacht is alleen maar hier en nu in de therapiekamer, zeker als de connectie met de ander voelbaar is. En als ik toch even afgeleid ben (wat zeker ook wel durft te gebeuren), dan toets ik wat het betekent en stuur ik mezelf met milde hand weer terug naar het gesprek.
“Pfoe… ik hoor je zeggen hoe je worstelt, hoe het stuk eetstoornis en het gezonde stuk in jezelf bijna constant aan het bekvechten zijn en jij daarin zo vaak het onderspit moet delven… Wat doet die eetstoornis met jou, dat je zo onderuit gehaald wordt?
Is er ook een stuk in jou dat zorg draagt en mild kan zijn? Hoe merk je dat? Wat zeg je dan tegen jezelf?
Waar voel jij die mildheid in jezelf (in je lichaam)? Hoe voelt het om mild te zijn naar jezelf toe, zelfs naar dat lastige eetstoornisstuk?
Voel je hoe je ook erkenning kan voelen voor vb de rebel of de leugenaar in je? Hoe je kan voelen dat die stukken er ook met een reden zijn, dat die ook behoeften hebben?”
Ik ken mijn ikken. Het zijn stukken van mezelf die zich tot elkaar en tot de ander verhouden.
Ik ben mijn ikken. Ik zit zelfbewust aan het stuur.
Maar, wie zit er vandaag bij jou aan het stuur?
De gesprekken laten een indruk na. Je kan niet niet bewogen worden, net zoals je niet niet kan communiceren. Geweld, grensoverschrijdingen, pijn, kwaadheid, levensmoeheid, zinloosheid, wanhoop en tegelijk ook de sterkte en de kracht en de vindingrijkheid waarmee mensen weten te (over-)leven en de bewondering die ik voor dat alles voel. Wat zijn mensen toch bijzonder…
Tussendoor neem ik tijd om los te koppelen, om even hier en nu met mezelf te zijn en te genieten van de kleine dingen. Bloemen en planten in bloei bijvoorbeeld. Een lekkere bruine boterham met kaas. Een koffietje van vers gemalen bonen.
Om dan straks toch ook blij te zijn dat de dag er op zit, de gesprekken opgeborgen mogen worden en tot het volgende weerzien mogen wachten.
Als verbondenheid een vorm had
dan was het als een zijden draad
stevig en helder klaar
hoewel misschien nauwelijks zichtbaar
Waar de ene zich omwikkeld weet
door verstikkende verbanden
voelt een ander zich gedragen
door een vangnet als hij valt
En soms dan verliezen we onverhoeds
als toch de laatste verbinding knapt
een mens die het leven zo zwaar voelde
dat geen draad nog dragen kon
Nu weven we verhalen
tot een sprei van zijden tranen
waarin jij voor altijd gehuld
verbonden in gemis
Daarnet werd ik voor checkjezelf.be geïnterviewd over het thema verbondenheid: wat betekent het voor mij en hoe heeft het me geholpen? Wat gebeurt er als de verbinding verbreekt?
Het werd een openhartig gesprek en een fijne ontmoeting met warme mensen. Ik heb er zelfs van genoten, hoewel ik zoiets meestal heel spannend vind!
“De essentie om verbondenheid te voelen met de ander is dat je zelf de beweging van binnen naar buiten toe kan maken.”
“Verbondenheid met jezelf betekent dat je zowel je hoofd als je gevoel als kompas kan gebruiken om te beslissen waar je beter van wegblijft en waar je naartoe wil bewegen!”
Over een paar weken is het interview te bekijken op checkjezelf.be
