Eind december 1980 werden de statuten van patiënten- en familievereniging ANBN gepubliceerd. De vzw viert binnenkort dus haar 40ste verjaardag.

Daarom wilden we iets doen om de veelzijdigheid van eetstoornissen in beeld te brengen. In het voorjaar deelden we een oproep om bijdragen in te zenden. Heel wat personen met een eetstoornis, maar ook familie en vrienden reageerden enthousiast en deelden hun ervaringen in woorden en beelden. We bundelden deze tot het boek ‘Ruis’, dat op vrijdag 9 oktober voorgesteld zal worden.

Boekvoorstelling ‘Ruis’
Een veelzijdige impressie van wat eetstoornissen met mensen doen, en omgekeerd

Vele veerkrachtige verhalen, beelden en ervaringen van mensen met een eetstoornis werden verzameld in dit boek. Hiermee wil ANBN voor haar 40ste verjaardag een stem geven aan iedereen die op één of andere manier betrokken is bij het herstellen van eetstoornissen.

Vanavond wordt dit boek voor het eerst voorgesteld aan het publiek: verschillende bijdragen worden voorgedragen of toegelicht door de auteur, kunstenaar of vrijwilligers van de organisatie. Nadien is er gelegenheid om in gesprek te gaan en om het boek aan te kopen.

De avond staat open voor iedereen die meer wil weten over psychisch lijden: wat doet dit met mensen en wat doen mensen ermee? Ook al vertrekken we specifiek vanuit de eetstoornisproblematiek, de ervaringen zullen ook herkenbaar zijn voor mensen met andere vormen van psychische kwetsbaarheid.

Wanneer? Vrijdag 9 oktober 2020, 19u30-21u
Waar? Augustinessenklooster Romaanse poort
Brusselsestraat 63
3000 Leuven
Lokaal 00.31AW vergaderlokaal A 1.3 1e verdieping

Deze activiteit kadert in de Week van de Geestelijke Gezondheid.
Deelname is gratis, maar graag inschrijven op voorhand via els@anbn.be

Een aantal maanden geleden zag ik een oproep passeren om deel te nemen aan een onderzoek naar kwetsbaarheid bij hulpverleners. Aangezien het thema mij erg boeit en ik zelf geloof in de kracht en inzet van eigen kwetsbaarheid, nam ik graag deel aan een interview.

Gisteren stelde Jasmine Mezzofonte het resultaat voor van haar onderzoek onder hulpverleners met een kwetsbaarheid. Dit onderzoek deed zij in het kader van de permanente vorming Masterclass Herstelgerichte Psychiatrie, die afgelopen jaar voor het eerst werd georganiseerd.

Wat sterk was aan deze opleiding, is de expliciete aandacht voor het herstelgericht denken, maar vooral ook de samenstelling van de groep studenten: hierin werd gekozen voor een gemengde groep mensen die een achtergrond hebben in verschillende disciplines en ervaringen. Want ja, ook ervaringsdeskundigen kregen de kans om zich te engageren voor deze opleiding.

Ik leerde Jasmine kennen als een betrokken, open en hartelijke vrouw. Ze heeft een passie voor haar werk als ergotherapeut en voor haar werk als ervaringsdeskundige. Daarnaast is ze ook een creatieve bezige bij. En juist die combinatie van allemaal bijzondere stukjes Jasmine heeft geleid tot een prachtig eindresultaat. Het werd een inhoudelijk sterk onderzoek, waarbij veel meer respondenten deelnamen dan ze op voorhand had durven hopen, maar het kreeg ook een bijzonder mooie vormgeving.

In de brochure die zij samenstelde lezen we meer over:

• de voorwaarden die nodig zijn om als hulpverlener eigen ervaringen te durven en kunnen delen
• de manieren waarop we onze kwetsbaarheid kunnen inzetten
• welke mate van zelfonthulling is gepast, en wat is er eigenlijk de meerwaarde van?
• wat zijn mogelijke valkuilen of aandachtspunten?
• wat met herval of moeilijke perioden?
• aanbevelingen om kwetsbaarheden te mogen en kunnen inzetten

De kracht van de kwetsbare hulpverlener
Eindwerk van Jasmine Mezzofonte, Ergotherapeut – Ervaringsdeskundige GGZ

Dit eindwerk heeft naast deze poster ook een bijhorende brochure, die kan je aanvragen via jasmine.mezzofonte@hotmail.com of die je kan raadplegen via: 

https://simplebooklet.com/dekrachtvandekwetsbarehulpverlener#page=0 )

Het verlies van iemand die je dierbaar is, stopt nooit. Het worden andere manieren van ‘nooit meer samen…’

Zo stond ik onlangs onder een brug te schuilen voor de hagel en regen, en daar was ze weer even, zo leek het althans. De pijnscheut om het besef dat er een gapend gat blijft, en dan de warmte omdat er ook die herinnering is: ‘Als je een regenboog ziet, denk dan aan mij, want dan lach ik je ondersteboven toe!”

Zo was ze wel, mijn beste maatje: altijd grappend, in geen enkel vakje te stoppen. En soms dan toch weer even doodserieus, met ogen die tot diep in je ziel konden zien.

Graag zien doet zielsveel pijn, wanneer je elkaar nooit meer kan zien.
Maar ik had ons samen-zijn voor geen goud van de wereld willen missen.

Door jou werd ik een rijker mens, P’ke.