Categoriearchief: tip

Wat als je kind een eetstoornis heeft?

1 reactie

Zondag 13 september 2009. De dag waarop dochter Chloë overleed aan de gevolgen van anorexia nervosa van het gemengde type. Maandenlang had de zoektocht naar hulp geduurd. En net op het moment dat er een oplossing in zicht leek te komen, sloeg het noodlot staalhard toe. Er was geen ontkennen meer aan: de eetstoornis was Chloë fataal geworden. Vijf à acht procent van de personen die aan anorexia nervosa lijden overlijden aan de gevolgen ervan. Daarmee behoort anorexia tot de meest dodelijke psychiatrische stoornissen. Maar, eigenlijk had het niet zover mogen komen… Chloë was nog zo jong en ze had niet eens zo lang een eetstoornis. Maar maandenlange wachtlijsten, stroef lopende communicatie, teveel tijd tussen doorverwijzingen, onbegrip in de omgeving, een gebrek aan kennis, en een eetstoornis die niet altijd even zichtbaar was voor de buitenwereld,… waren allemaal aparte druppels die de emmer hebben doen overlopen. Zonder iemand persoonlijk met de vinger te willen wijzen, legt dit verhaal een aantal pijnpunten bloot waar zovele ouders tegenaan lopen. Heel wat ervaringen en gevoelens zullen herkenbaar zijn voor elke ouder of opvoeder die zich zorgen maakt om een kind met een eetstoornis.

In het boek ‘Help! Mijn kind heeft een eetstoornis’ lees je niet alleen over de ervaringen van het gezin waarin Chloë opgroeide, geschreven vanuit het perspectief van hun huisarts, Staf Henderickx. Daarnaast lees je in het stuk dat ik schreef ook wat ouders, opvoeders en andere betrokkenen bij een persoon met een eetstoornis kunnen doen. De afgelopen jaren hebben mensen mij zoveel verhalen verteld, dat het tijd werd om er iets mee te doen. Ik wou een stem geven aan de mensen die zelf hebben ervaren hoe het is om als familie betrokken te zijn op een kind met een eetstoornis: welke vragen komen er op je af, waar ben je bang voor, welke zorgen heb je, en… hoe ga je er dan mee om? Wat zijn dingen die je kunnen helpen? Waar kan je terecht voor hulp? Wat kan je leren uit de verhalen van andere familieleden van personen met een eetstoornis? Welke fasen zijn er eigenlijk in een herstelproces en hoe kan je steunend aanwezig zijn in die verschillende fasen?

Het boek werd speciaal geschreven voor alle ouders, opvoeders en leerkrachten die vermoeden dat een kind een eetstoornis heeft. Zij voelen zich vaak machteloos staan en hebben nood aan handvaten en informatie om de problemen het hoofd te kunnen bieden. Maar het boek is ook geschreven voor (studenten en) hulpverleners die willen weten wat ouders en andere familieleden doormaken, welke vragen ze hebben, wat ze hopen en verwachten van een goede hulpverlening bij eetstoornissen. Wil je voorbereid zijn en mensen met een eetstoornis en hun naasten beter begrijpen? Dan is dit boek een goed startpunt! Je vindt er persoonlijke verhalen die verbonden worden met de meest recente inzichten over (hulp bij) eetstoornissen.

Op vrijdag 13 maart (opnieuw: vrijdag de 13de) stellen we in het Cultureel Centrum De Adelberg het boek voor aan het publiek. Je kan er een exemplaar aankopen en laten signeren. Vriendinnen van Chloë zorgen voor een prachtige muzikale omkadering. Het wordt een avond om stil van te worden, maar ook om uit te leren. Wat gebeurd is, kan niet ongedaan gemaakt worden. Maar we kunnen het ook niet meer vergeten, want we zullen het verhaal van Chloë delen. We delen het om andere ouders een hart onder de riem te steken, om hen te steunen in de zoektocht naar gepaste hulp, om hen terug te laten geloven in de alarmsignalen die zij zelf aanvoelen en waar ze misschien niet meer op durven vertrouwen, om hen op weg te zetten om samen (het hele gezin, maar ook de bredere context) te werken aan herstel.

LEES HIER DE UITNODIGING

Wil je graag een boek bestellen? Dat kan via BAAN Chloë. De opbrengst van het boek gaat naar deze vereniging, die zich inzet voor een betere aanpak van eetstoornissen bij minderjarigen.

10991353_798710506861326_4027063278046156901_n

Eetstoornissen en relaties: kan dat wel samen (goed) gaan?

1 reactie

psychologies“Een eetstoornis maakt dat je met drie in een relatie zit. De derde entiteit is een duivel. In het begin besef je dat niet.” (Selhorst, Psychologies Magazine, p. 93)

Karolien Selhorst schreef een uitgebreid artikel in de Vlaamse editie van Psychologies Magazine met als titel ‘Je relatie onder druk door een eetstoornis’. Het thema eetstoornissen ligt Karolien nauw aan het hart, omdat ze er zelf ervaring mee heeft.

Voor het artikel had Karolien een paar vragen aan me voorgelegd, o.a. om te weten te komen wat onderzoek ons kan vertellen over de impact van eetstoornissen op partners.

Als we spreken over eetstoornissen, dan denken heel wat mensen als eerste meteen aan jonge meisjes met anorexia. Maar dan vergeten we dat een grote groep personen met een eetstoornis volwassen is, en misschien ook wel een andere eetstoornis heeft dan anorexia (vb. boulimia of binge eating disorder). En waar we ook niet altijd aan denken, is dat heel wat mensen met een eetstoornis een partner hebben.

Wat weten we nu eigenlijk uit het onderzoek naar partnerrelaties en eetstoornissen?

Wanneer je iemand leert kennen en het klikt, dan is dat omdat je die persoon in zijn geheel graag hebt. Wat heel wat partners echter onderschatten is de impact die een eetstoornis kan hebben. In het begin is het moeilijk om dat echt goed in te schatten, want als je een eetstoornis hebt, vertel je doorgaans niet zomaar alles wat er in je opkomt aan gedachten en zorgen. De eetstoornis zit verborgen en het kan soms lang duren voor de venijnige kanten zich duidelijker op de voorgrond durven tonen. Maar na verloop van tijd wordt het toch duidelijker dat de eetstoornis (te)veel ruimte inneemt…

Partners kunnen daar heel verschillend op reageren, afhankelijk van wie ze zelf zijn en van wat ze zelf in hun leven hebben doorgemaakt of meegekregen. In grote (veralgemenende) lijnen merken onderzoekers dat een aantal verschillende patronen vaker voorkomt bij koppels waar één van de partners een eetstoornis heeft.

In sommige koppels is er een eerder vermijdende stijl. Er wordt niet echt gesproken over de eetstoornis, maar ook niet over andere dingen die tot een conflict kunnen leiden (vb. over het samen boodschappen doen, over gebrek aan intimiteit, over grote en kleine ergernissen).
In andere koppels zijn er juist frequent conflicten over dit soort thema’s. Vaak liggen gevoelens van machteloosheid, bezorgdheid en frustratie hier aan de basis. Want je wil een relatie met je partner, en niet met die verwoestende eetstoornis.

Concreet zien we ook dat partners soms de neiging hebben om de reddersrol op zich te nemen. Je maakt je zorgen en zou alles willen doen om je partner te helpen. Daar kan je soms erg ver in gaan. Zo ver, dat je er ook zelf onder gebukt gaat. Zorgen voor een partner met een eetstoornis kan even zwaar doorwegen als zorgen voor een partner met bijvoorbeeld kanker.

Enkele adviezen die mensen willen delen die zelf in de valkuil van de redder zijn gelopen:
– neem elke dag (minstens) een half uur de tijd voor jezelf
– maak afspraken over wat helpend kan zijn en wat voor jou haalbaar is
– maak voldoende tijd om samen dingen te blijven doen die niets te maken hebben met eten en gewicht, maak samen een wandeling, deel een hobby of passie, ga samen op bezoek bij vrienden,…
– blijf de persoon zien, naast de eetstoornis
– onthoud dat jij wel kan supporteren, kan zeggen en tonen wat je zo waardeert aan je partner, dat je tijd en ruimte kan geven, maar dat je partner een aantal dingen echt zelf moet doen. (Maar “zelf doen” is niet hetzelfde als “alleen doen”.)

Een andere mogelijke reactie is dat partners eigenlijk niet goed weten hoe ze hun partner kunnen ondersteunen. Soms veronderstellen partners dat het voldoende is als de persoon met een eetstoornis in therapie of opname gaat. Ze houden dan afstand, waardoor het kan lijken of ze niet geïnteresseerd zijn. Mijn ervaring is dat partners doorgaans helemaal niet zo ongevoelig of harteloos zijn, maar dat ze gewoon niet weten hoe te reageren en ook bang zijn om iets verkeerd te zeggen of te doen (“Ik weet echt niet meer wat ik nog mag zeggen. Er komt toch altijd ruzie van. Dus dan zwijg ik maar.”). 
Soms denken partners dat behandeling van een eetstoornis werkt zoals het behandelen van een fysiek probleem: de patiënt heeft een ziekte en de dokter behandelt die ziekte. Vanuit zo’n idee is het logisch dat het niet zo duidelijk is wat je als partner zou kunnen doen om te helpen bij het herstelproces. Toch zien we dat partners die zich informeren en die samen zoeken naar wat kan helpen zelf minder te lijden hebben onder de eetstoornis en daarnaast ook een sterke supporter kunnen worden.

Wil je nog meer weten? Lees dan het artikel, vanaf p.92 in Psychologies Magazine 😉
Of neem contact op met ANBN, waar je jouw vragen of zorgen kan delen met ervaringsdeskundigen.

IMG_3295

De kracht van “Stillen” in 9 kernwoorden

2 reacties
10982448_796941330371577_4326763285894866322_n

Human Concern organiseert Stillen @ Delft

Afgelopen vrijdag 6 februari trokken we met een paar vrijwilligers van ANBN op uitstap naar Delft. Daar organiseerde Human Concern de theatervoorstelling “Stillen“. Voor ons was het de ideale gelegenheid om een aantal van onze Nederlandse zusterverenigingen wat beter te leren kennen, om inspiratie te vinden en om ervaringen te delen. We hebben er kunnen praten met mensen van Stichting-JIJ, W-eet en Human Concern zelf.

1454611_796941363704907_7880194616839178511_nMaar boven alles keken we reikhalzend uit naar de voorstelling van Maartje Wikkerink. Zelf ervaringsdeskundige en hersteld van een eetstoornis gebruikt ze haar passie en talent voor theater en poppentheater om heel krachtig een beeld te schetsen van het leven met een eetstoornis, maar vooral ook van de weg naar herstel. Op 17 maart komt Stillen ook naar Vlaanderen, meer bepaald in Kortenberg. Ideaal voor iedereen die met eetstoornissen in aanraking komt. Of je nu zelf een eetstoornis hebt (gehad), of iemand in je omgeving kent, of zelf mensen met eetstoornissen op weg helpt naar herstel: deze voorstelling is zo sterk dat je het niet mag missen.

Waarom je ‘Stillen’ echt gezien moet hebben? Dat vertel ik je hieronder in 9 kernbegrippen.

  1. Levensecht
    Je merkt het door alles heen. Dit is geen “toneel over” eetstoornissen, maar een levensecht verhaal. Maartje verwerkt zowel persoonlijke ervaringen als verhalen van lotgenoten en dat merk je in de kleine voorbeelden, de woorden, de beelden,… Je voelt meteen dat wat je ziet authentiek is.
  2. Duidelijk
    Heel mooi om te merken is dat alles heel duidelijk wordt gebracht. Duidelijkheid in de opbouw van het verhaal, duidelijkheid in het innemen van verschillende perspectieven, duidelijkheid in haar woord- en taalgebruik. Om een voorbeeld te geven: omdat wellicht niet iedereen het woord automutilatie kent, legt Maartje het gewoon even uit. In haar eigen woorden. Net zoals het woord “herstel”. Onze woordenboek-vriend Van Dale heeft daar zo zijn mening over, maar Maartje helpt ons begrijpen dat herstellen niet betekent dat je terugkeert naar een vroegere goede toestand…
  3. Verdiepend
    Eigenlijk gaat het niet over eten. Dat kom je ook te weten tijdens de voorstelling. Je leert zien waar het dan wel om gaat. Je leert ook in vraag stellen of wat mensen tijdens een opname moeten doen (terug leren eten, volgens een schema) wel voldoende is. En als het niet genoeg is, wat heeft een mens dan nog meer nodig om te herstellen? Wat heeft een klein meisje of een kleine jongen nodig om echt zichzelf te kunnen worden? Om te mogen en durven groeien? Om UIT de angst te stappen en het leven IN te stappen?
  4. Genuanceerd
    In de voorstelling gaat het niet alleen over een hoofdpersonage met een eetstoornis. Het gaat ook over hoe vader, moeder en kleine zus de situatie beleven. Ook zij krijgen een stem, waardoor je als toeschouwer beseft dat je een eetstoornis nooit alleen hebt. Eigenlijk leven al die mensen rondom jou ook mee. Ze voelen zich machteloos, ze maken zich zorgen en ze begrijpen het allemaal niet zo goed.
    Verder is de voorstelling ook genuanceerd omdat er niet in afgezaagde zinsneden wordt gesproken, maar juist in sterke citaten, in een persoonlijke getuigenis waarin je aangegrepen wordt door wat herkenbaar en gelijkend is en waar tegelijk heel open ruimte blijft voor verschillende ervaringen. Elk levensverhaal en herstelverhaal is uniek. En dat wordt heel mooi gerespecteerd.
  5. Gevarieerd
    Je hoeft alvast geen schrik te hebben voor een ellenlange monoloog. Er wordt gewerkt met getekende poppen, met een videoprojectie, met bewegingen, met maskers, met verhalen en stemmetjes. Er is zoveel te zien en het is prachtig hoe de ruimte en het materiaal zo doelgericht en ingenieus gebruikt worden! Vervelen doe je je geen seconde!
  6. Zorgend
    Wat heel mooi is aan deze voorstelling is hoe er met veel zorg voor de toeschouwers over is nagedacht. Als er al iets gezegd zou worden dat triggerend kan zijn, dan wordt dat eigenlijk zelfs meteen geëxpliciteerd. Maar geen gewichten hier, geen massa voedsel op het podium om een eetbui in beeld te brengen, of een weegschaal om de strijd ermee te duiden. Maartje weet wel andere manieren te vinden om ons daarover te vertellen 😉
    Verder is het ook heel zorgend dat er ruimte gemaakt wordt voor nabespreking. Zo’n verhaal horen kan heel wat met je doen. Zeker als je zelf nog in je eetstoornis zit, of als een familielid, partner of vriend(in) een eetstoornis heeft. Daarover mogen praten en je vragen mogen stellen kan zoveel deugd doen. Het kan de deur openzetten naar meer openheid en zo naar meer hulp.
  7. Hoopgevend
    Ze straalt! Ze heeft energie! Ze ziet er leuk en gelukkig en helemaal zichzelf uit! En ja, ze heeft haar eetstoornis overwonnen. Geen betere manier om anderen hoop te geven dan zelf een positief voorbeeld te zijn en je verhaal te delen!
  8. Sterk
    Je verhaal vertellen. Op een podium. Vol mensen die zelf verdomd goed weten waarover je spreekt en daardoor misschien zelfs wel heel kritisch kunnen zijn. Dat vraagt moed. Daarom vind ik het heel sterk van Maartje, wat ze gemaakt heeft en hoe ze alles wat ze heeft ervaren heeft gekneed en gevormd tot een sterkte, tot een kracht, tot een vorm waarin ze haar talent met de wereld kan delen!
  9. Motiverend
    Net doordat het verhaal zo hoopgevend is en de actrice zo sterk is en staat te stralen kan je niet anders dan naar huis gaan met het gevoel dat er hoop is. Dat er verandering en beterschap en herstel mogelijk is. Ik hoop alvast dat iedereen die de voorstelling gaat bekijken dit met zich kan meedragen: een vlammetje van hoop, een vooruitzicht van “wat hierna misschien allemaal mogelijk is”. Want ja, om te herstellen (of iemand daarbij te helpen) heb je hoop en perspectief nodig. Je hebt iets nodig waar je voor wil blijven leven, iets wat je zoveel kracht geeft dat je je grootste angst onder ogen durft te komen.

Heb je ook interesse om deze voorstelling eens te zien?
Op dinsdag 17 maart komt Stillen naar Kortenberg! Bekijk hier het programma en lees meer over waar en wanneer het doorgaat en hoe je kan inschrijven.

De andere speeldata kan je hier terugvinden.

En hier nog een klein voorsmaakje, om je eerste honger naar de voorstelling alvast te ‘stillen’ 😉

Stillen is een initiatief van Stichting Theater, Zorg en Welzijn / Kracht van Beleving;  een theaterbureau gespecialiseerd in voorstellingen die publiek laten zien en ervaren hoe (lichamelijke, geestelijke of verstandelijke) beperkingen een mensenleven beïnvloeden en  die stigmatisering  willen bestrijden. Voor informatie over en boekingen van deze en andere voorstellingen, zie  www.krachtvanbeleving.nl. Volg Stillen ook via Facebook.

6 redenen waarom je geen eetstoornis wil

Geef een reactie

“Had ik maar anorexia, dan had ik het karakter om eindelijk eens te vermageren.”
Dit is een uitspraak die ik wel vaker lees of hoor. Laatst nog, toen ik met de Inloopmobiel op stap was, zei een man tegen me: “Ik heb geen eetstoornis hoor, maar soms denk ik dat het wel beter voor me zou zijn.” Eigenlijk bedoelde hij dat het moeilijk voor hem was om op een gezond gewicht te blijven…

Het is begrijpelijk dat mensen bewondering hebben voor de (overmatige) zelfcontrole, zeker als ze zelf het gevoel hebben dat het leven of de strijd met het getal op de weegschaal tussen hun vingers door lijkt te glippen. Maar toch is het jammer dat mensen met zo’n uitspraak ook behoorlijk naast de kwestie praten. Want een eetstoornis is niet iets wat je graag wil hebben. Het is geen kwestie van wel of geen karakter hebben. Een eetstoornis is een ziekte.

En voor een ziekte kies je niet. Het overkomt je, voor je er echt erg in hebt.
Heel wat mensen die een eetstoornis ontwikkelen zijn begonnen met “een beetje op je eten letten”. Maar dat kan snel uit de hand lopen, vooral als je best wel in de knoop ligt met jezelf en als je door je aanleg psychisch kwetsbaar bent. Andere mensen die moeilijkheden ervaren zullen er misschien wel goed doorkomen, omdat ze gezondere manieren hebben om met problemen om te gaan. En nog andere mensen ontwikkelen misschien geen eetstoornis, maar wel andere problemen, zoals een verslaving, zelfverwondend gedrag, een depressie, een angststoornis, of nog iets anders.

Zelfs als je tijdens de beginfase van je eetstoornis bewust op zoek bent gegaan naar manieren om snel of onopvallend te vermageren (vb. door het opzoeken van tips of triggerende beelden), dan merk je het jammer genoeg na verloop van tijd vanzelf wel: eens je een eetstoornis hebt, heb je niet zomaar meer te kiezen of je gezond bent, of ziek… Zelfs al zou je terug “normaal” willen kunnen omgaan met eten, het lukt je niet meer om dat zomaar van de ene dag op de andere om te buigen… De zogenaamde zelfcontrole waar mensen zoveel bewondering voor hebben ben je dan eigenlijk juist helemaal kwijt. En in je hoofd is het de hele dag (en soms ook nacht) een warboel van gedachten en een hele strijd. Op de duur weet je niet meer wat nog goed is om te doen, omdat er zoveel verschillende gedachten in je hoofd zitten.

Voor degenen die erover denken om aan een streng dieet te beginnen, of die denken dat het zo bewonderenswaardig is om een eetstoornis te hebben, zet ik een paar dingen op een rijtje. Niet om je af te schrikken, maar wel om uit te leggen dat een eetstoornis geen spelletje is dat je op eender welk moment kan wegleggen of een beslissing die je met één vingerknip ongedaan kan maken…

  1. Een eetstoornis is ongezond
    Doordat je niet voldoende voedingsstoffen opneemt, zal je allerlei tekorten ontwikkelen in je bloed. Vitaminen, mineralen, maar net zo goed vetstoffen en koolhydraten zijn belangrijke bouwstenen voor ons lichaam. Als je daarop bespaart kan je er pap op zeggen dat de machine wel eens zal beginnen te sputteren.
    Zelf had ik vroeger tijdens mijn eetstoornis een periode last van ijzertekort en vitamine B12-tekort, wat ervoor zorgde dat ik erg moe en gedeprimeerd was. Ik kwam nergens meer toe en kon me nauwelijks nog concentreren. Regelmatig je bloed laten checken is dus geen overbodige luxe, als je een eetstoornis hebt.
    Meer weten? Lees hier meer over vaak voorkomende problemen bij anorexia en boulimia nervosa.
  2. Een eetstoornis maakt je niet aantrekkelijker
    Russell's_SignAls je dacht dat je mooier zou worden door een eetstoornis, mag je het wel vergeten. Vitaminetekort door ondervoeding (door hongeren, eenzijdige voeding of veelvuldig braken) kan leiden tot haaruitval, broze nagels, tanden en beenderen, je huid ziet er ongezond uit, je krijgt misschien wel vochtophopingen en als je veel braakt kan je hamsterwangen ontwikkelen (door het veelvuldige braken zetten je klieren in je hals uit). Wanneer je vaak zelfopgewekt braakt, kan je ook littekens op je hand krijgen. (Dit noemen ze trouwens ook wel eens het ‘Russell’s sign’.)
  3. Een eetstoornis zet je in een (mentaal) isolement
    Doordat je in alles wat je doet en laat constant bezig bent met wat je wel of niet zal eten en hoe je overkomt op anderen, heb je de neiging om heel erg in je eigen hoofd te beginnen leven. Misschien ben je wel heel zorgend voor anderen, maar eigenlijk ben je vooral bezig met hoe de anderen over je zullen denken. Ben je er wel écht voor de ander, of ben je er eerder voor de ander omdat het aan jouw eigen behoefte voldoet om (graag) gezien te worden? En als je er voor de ander bent, loop je dan jezelf niet constant voorbij? Hoe kan je dan mentaal nog aanwezig zijn, als je eigenlijk op automatische piloot dag in dag uit doet wat jij denkt dat er van je verwacht wordt?

    6817319125_94a12903f3_bDaarnaast geven heel wat mensen het na een paar keer op om je nog mee uit te vragen. Als je afspraken afzegt (al dan niet op het laatste moment), kan dat heel vervelend zijn. Zeker als het wel vaker gebeurt. Misschien lieg je soms wel om onder een afspraak of eetmoment uit te komen. Als mensen dat te weten komen voelen ze zich gekwetst en durven ze je niet meer goed te vertrouwen. Als je een eetstoornis hebt, lijkt het soms alsof je niet anders kan, omdat je je zo erg schaamt of omdat je zo bang bent. Natuurlijk zeg je geen afspraken af om de ander daarmee te kwetsen, maar wel omdat je het gevoel hebt dat je op dat moment geen andere keuze hebt. Het is sterker dan jezelf. 
    Echt sociaal word je dus meestal niet van een eetstoornis…

  4. Je krijgt niet de aandacht die je zou willen
    never_forget_to_judge_after_you_know_by_misspsycopath-d6rzvpaMisschien voel je je wel ontzettend slecht in je vel. Misschien komt er op een dag de gedachte in je op dat mensen met een eetstoornis een manier hebben gevonden om duidelijk te maken dat het niet goed gaat. Dat ze een manier hebben gevonden om aandacht te vestigen op het feit dat ze zich zo onnoemelijk slecht voelen. Of misschien is het eerder een onbewust motief voor je geweest: je voelt je rotslecht en hebt nog geen taal gevonden om dat uit te leggen. Een eetstoornis kan dan aanvoelen als een manier om met de pijn, het verdriet, de verwarring, de angst of nog andere moeilijke gevoelens en gedachten om te gaan.

    Maar, hou er rekening mee dat de aandacht die je krijgt, niet de aandacht is die je eigenlijk zou willen. De overbezorgde reacties van mensen uit je omgeving geven je juist een ongemakkelijk gevoel, je weet niet goed hoe te reageren, want je wil eigenlijk niet dat mensen zich zo machteloos en bezorgd voelen.
    “Je hebt toch geen eetstoornis hé? Als je zo verder doet val je nog eens flauw. Wie weet ga je wel dood. Dat wil ik niet…”

    Heel wat mensen met een eetstoornis worden trouwens geconfronteerd met allerhande vooroordelen en soms behoorlijk kwetsende opmerkingen. Als je een eetstoornis hebt wil je niet horen dat het je eigen schuld is dat je ziek bent, of dat je je aanstelt, of dat je “gewoon maar eens terug normaal moet beginnen eten”.

    Als je wil dat mensen begrip hebben voor je lijden of je pijn, is een eetstoornis niet de beste optie… (Erover praten en proberen te delen waar je zo mee zit is trouwens een betere optie…)

  5. Een eetstoornis gaat niet zomaar vanzelf over en verpulvert levensdromen
    Zelfs mensen die ervoor kiezen om te herstellen geven het grif toe: het gaat niet vanzelf. Je moet er hard voor knokken. Je moet jezelf terug zien te vinden in het bos waarin je verdwaald bent geraakt. Jezelf terugvinden en zoeken naar wat het leven voor jou zin geeft is een werk van soms erg lange adem. Voor sommigen lukt dat vrij snel, maar voor anderen kan het langer dan 10 jaar duren. Zij lijden aan een langdurige eetstoornis en merken vaak maar al te zeer hoeveel de eetstoornis van hen heeft afgenomen: de kans om een studie af te maken, de kans op een job die ze met hart en ziel zouden willen doen, de kans op een partner, op kinderen,… Gemiddeld gesproken duurt een eetstoornis 7 jaar. Dat is een lange periode uit je leven, waarin je niet ten volle kan gaan voor wat je echt wil of belangrijk vindt. Voor iedereen is de weg naar herstel wat anders natuurlijk, het is terug meer gaan leven, in plaats van over-leven.

  6. Een eetstoornis is doodernstig: je kan eraan overlijden
    5 à 8 % van de mensen met anorexia nervosa overlijdt aan de ziekte of door zelfdoding.
    Elk van die 5 tot 8 % zal ooit wel gedacht hebben: “Mij overkomt dat nooit, ik heb het nog wel onder controle, zo erg is het niet.” Maar dan kwam plots het moment dat er geen weg meer terug was. Sommigen overlijden door de lichamelijke gevolgen (vb. orgaanfalen of hartstilstand), anderen overlijden door zelfdoding. Eetstoornissen behoren daarmee tot de psychiatrische stoornissen met de hoogste mortaliteit.

Heb je na het lezen van dit bericht behoefte om er met iemand over te praten?
Hieronder een paar mogelijkheden:

  • Indien je in begeleiding bent, kan je proberen om contact op te nemen met je eigen hulpverlener.
  • Contacteer een vriend, vriendin, partner of ouder. Iemand die je in vertrouwen wil nemen.
  • Met vragen over eetstoornissen kan je ook terecht op het forum van ANBN
  • Bellen of chatten kan met Tele-Onthaal (106, gratis en anoniem, www.tele-onthaal.be) of met de Zelfmoordlijn (1813, gratis en anoniem, www.zelfmoordpreventie.be/)
  • Awel, voor kinderen en jongeren: bellen, chatten, mailen of forum: www.awel.be
  • Kinder- en Jongerentelefoon: 102 of www.kjt.org

35 jaar ANBN – Wij vieren feest!

Geef een reactie

ANBN wordt 35 jaar. Dat willen we vieren!

Wij nodigen je van harte uit op de feestelijke voorstelling van onze vernieuwde werking!

Donderdag 19 februari 2015 | Romaanse Poort | Brusselsestraat 63 | Leuven
19u.45  Onthaal
20u.      ANBN stelt voor: nieuwe missie, visie en website
20u.30  ANBN viert feest in 2015: voorstelling verdere activiteiten
20u.45  Feedbackronde
21u.30  Afsluiting

Kom kennismaken met de vernieuwde werking en website!
Inschrijven kan via info@anbn.be (deelname is gratis).
Dia1

Wat is er vernieuwend aan onze werking tegenover 35 jaar geleden?

Herstelgericht
Een grote vernieuwing is volgens mij dat we met onze werking veel meer inzetten op het bieden van perspectief, hoop en mogelijkheden om te werken aan je persoonlijke herstel.
We staan niet meer op de barricades om te “vechten tegen vooroordelen” of te roepen dat “we mensen moeten overtuigen hoe erg het wel is”, maar we tonen juist zelf inspirerende voorbeelden en verhalen. Daardoor kunnen mensen meer openheid, steun, motivatie en hoop ervaren.

Samen werken aan herstel
We zijn veel meer dan vroeger (expiliciet) op samenwerking gericht en we zoeken aansluiting bij iedereen die vragen heeft rond eetstoornissen (in plaats van vooral of uitsluitend activiteiten te organiseren voor personen met een ES of voor hun ouders/familie).

Ervaringsdeskundigheid troef!
We komen naar buiten met de boodschap dat (familie-)ervaringsdeskundigen een belangrijke bron van informatie en steun kunnen zijn en dat zij mensen kunnen bijstaan in het proces van herkennen dat er een probleem is tot de fase van herstel.

Verhalen delen, mensen verbinden
We zetten meer dan voorheen in op het delen van ervaringen, door mensen de kans te geven hun verhaal te delen zodat ze hoop kunnen geven en inspiratie kunnen bieden aan anderen. We brengen mensen samen om te leren uit wat anderen al heeft geholpen.
De nieuwe website is daarom ook opgebouwd rond verhalen, waar mensen zich in kunnen herkennen. Geen taaie theorie, maar sprekende voorbeelden. Als je zo’n verhaal leest, denk je: “dit gaat over mij” of “dit gaat over iemand die mij dierbaar is”.

Laagdrempelig, gratis en anoniem
We blijven wel inzetten op laagdrempeligheid: daarom kiezen we bewust voor anonieme beelden op de website, mensen kunnen ons via verschillende kanalen contacteren en ze hoeven zich niet bekend te maken als dat moeilijk is.

Dia2