Soms zijn er situaties die niet meer te herstellen zijn. Zo kan het zijn dat je worstelt met gevoelens ten opzichte van iemand die overleden is, of iemand die om een andere reden niet langer bereikbaar of beschikbaar is. In therapie kunnen we die persoon toch nog een plaats geven. Soms ook letterlijk: op een lege stoel.

Stel je voor dat je die persoon in de lege stoel zet: welke houding, gezichtsuitdrukking, kleren heeft hij/zij aan?
Op welke afstand moet de stoel, zodat jij je veilig genoeg voelt om te kunnen zeggen wat je nog te zeggen hebt?
Wat heb je nodig om die woorden uit te kunnen spreken?
En wat brandt er zo in jou, dat het nog zeker moet gezegd?
Waar hoop je op?
Waar vrees je voor?
Hoe zou het zijn, als je dit eenmaal echt hebt gezegd?

Onverwerkt verleden – unfinished business

Op een lege stoel zet ik jou
aan de andere kant van de ruimte
een tafel en een therapeut
tussen ons in
om veilige afstand te bewaren

Ik vraag je om te luisteren
en te horen wat ik bedoel
niet wat jij ervan maakt –
een boodschap zonder gevoel

Zoveel jaren en ervaringen
liggen tussen ons in
waardoor de afstand nauwelijks kan overbrugd
hoewel je voortdurend door mijn hoofd
loopt te bonzen

Ik kan er niet omheen –
zelfs in je afwezig zijn
ben je opvallend aanwezig

En nu zit je daar op die stoel –
met de mond gesnoerd te luisteren
naar mijn woede en razernij
om alles wat niet is geweest
naar mijn angst en paniek
om zoveel leed
naar mijn gemis en pijn
om jouw onvermogen en afwezig zijn

Ik vergeet het soms:
hoe het was, hoe het voelde,
hoe ik was toen ik
onder jouw toezicht (over)leefde.

Zonder oordelen
Heb ik je nodig 
Om heel te mogen zijn
Om de kwetsuren en de pijn
Te plamuren met liefde

Maar je kan niet over
De brug aan flarden 
Geslagen en gebroken
Met woorden klein gemaakt
Sta je te schreeuwen

En zo zijn we verloren
Onszelf en de onschuld
Ergens onderweg
Stopten wij
Graag te zien

Er is gemis en verlangen
Verdriet en pijn
De blijvende wens
Dat het ooit anders
Had mogen zijn