“Ik denk dat ik uitbehandeld ben, of hoe zeg je dat?”, vraagt ze me met een frons. We hebben een tiental sessies achter de rug.
Tussen de sessies door heeft ze veel geschreven en verwerkt. Nu leeft er opluchting en ervaart ze de vrijheid van op zichzelf en haar aanvoelen te durven vertrouwen. “Mijn gevoel is mijn richtingaanwijzer en dat is best bijzonder om zo intens te voelen”, vertelt ze.
“Het is zo bevrijdend om te voelen en beseffen: ik hoef mezelf niet weg te cijferen, ik hoef niet volledig te plooien naar de wensen van de ander, ik mag gewoon mezelf blijven. Al is het wel wat zoeken naar afstemming. Hoe kan ik mijn behoefte aan autonomie en authentiek leven in overeenstemming brengen met mijn nood aan verbondenheid? Want als ik alleen maar vasthoud aan mijn eigen waarden, dan lukt het soms niet meer om de brug naar de ander te kunnen leggen. Dus eigenlijk heb ik geleerd dat het ook wel zinvol is om te delen waarom ik iets belangrijk vind of wat er aan gedachten en gevoelens in mij omgaat. Anders sluit ik me af en hou ik de ander op een afstand. En dan kan die ander beginnen oordelen zonder mij echt te kennen, en andersom natuurlijk.”
Als therapeut word ik daar echt warm van. Te zien hoe iemand op zo’n korte tijd zoveel dichter bij zichzelf is kunnen komen. Hoe mensen zich zo bevrijd kunnen voelen van moeilijkheden die al maanden of misschien zelfs jaren last en lijden veroorzaakten. “Wat krachtig en mooi, dat je dit voor jezelf zo hebt mogen ontdekken. En ik hoor ook dat het je meer vrijheid geeft, dat je jezelf door te communiceren als het ware bevrijdt uit de klauwen van de verwachtingen van anderen en mogelijks ook van jezelf!”
En dus werd het tijd om ons traject samen af te ronden. Datgene waar ze mij voor kwam opzoeken had een plaats en betekenis gekregen. De puzzelstukjes waren duidelijk geworden en kregen een plaats in haar familie- en levensverhaal. Ze was, zoals ze het zelf benoemde, ‘uitbehandeld’. Waarmee ze me eigenlijk vol vertrouwen wilde zeggen: “Ik kan weer zelf op weg, ik heb de sleutels in handen om mijn weg terug te vinden en vanaf nu kan ik het weer alleen.”
Wat is dat toch een voorrecht. Getuige mogen zijn van persoonlijke groei, van zoeken en worstelen en dan te komen tot de kern die eigenlijk al in zichzelf besloten ligt. Mogen ervaren hoe een cliënt weer durft te vertrouwen op de eigen gezonde, innerlijke stroom en het geheel aan gewaarwordingen en betekenis geven dat wij binnen ons cliëntgerichte denkkader de ‘felt sense’ noemen.
Eugene Gendlin bestudeerde wat cliënten die succesvol een therapie afrondden precies deden om daartoe te geraken. Hij vond dat ze een proces doorliepen dat voor hen heel natuurlijk aanvoelde, maar waarop ze verschilden van anderen. Dit proces is bekend komen te staan onder de naam ‘focussing’. Het bijzondere is dat mensen dit proces ook kunnen leren doorlopen door te oefenen op een milde, afwachtende aandacht voor wat het lichaam ‘weet’ en ons te vertellen heeft.
Ann Weiser Cornell schreef er het boek ‘De kracht van focussen’ over: hoe luisteren naar je lijf je leven kan veranderen.
(Gebaseerd op therapeutische ontmoetingen)