3 december 2016: de dag waarop er in Vlaanderen voor de tweede maal een Rode Neuzen Dag werd georganiseerd, met een hele tv-show erbij. Tijdens die tv-show zagen we heel pakkende getuigenissen van jonge mensen die een belangrijke boodschap hadden: praat erover, zoek hulp, schaam je er niet voor, maar benoem dat je het moeilijk hebt en ga op zoek naar gepaste hulp. Stuk voor stuk zagen we moedige mensen die willen bijdragen aan bewustwording en aan het openbreken van het taboe. Door aan te tonen dat mensen met psychische problemen in de eerste plaats ook maar gewoon mensen zijn, en dat het probleem slechts een stukje is van wie ze zijn. We zagen ook hoeveel pijnlijke en moeilijke ervaringen onze jongeren vaak al in hun rugzak hebben zitten. Zo’n jongeren zitten op mijn schoolbanken. Ze proberen zich zo goed en zo kwaad als mogelijk te concentreren, en temidden hun medestudenten ‘gewoon’ te zijn en mee te draaien. Onwijs veel respect heb ik daarvoor…
Ik zie hoeveel zo’n Rode Neuzen actie heeft wakker gemaakt bij ontzettend veel mensen. En dat is goed. Dat is waar we het voor doen. Wat ik zelf jammer vind, is het idee dat meegegeven wordt dat ‘lachen helpt’. Maar als ik dan zag hoe flauw de sketches waren tijdens die zelfde Rode Neuzen Show, dan dacht ik echt: mij zou dit nooit geholpen hebben, ik zie er de fun niet van in.
Dat er dit jaar voor gekozen werd om ‘lachen helpt’ te vervangen door ‘delen helpt’ kan ik dan ook alleen maar toejuichen.
Want natuurlijk is humor belangrijk. Tijdens onze gesprekken en groepen in het Inloophuis wordt er ook heel wat afgelachen. We lachen met onszelf, omdat het helpt om even los te komen en afstand te nemen van de bizarre gewoontes die we wel eens plegen te hebben. Maar we lachen niet met elkaar en nooit iemand uit.
Maar om te herstellen is er meer nodig dan een goed humeur en een lachsalvo op z’n tijd. Om echt te herstellen moet je verbinding kunnen maken met je echte gevoel, met wat jij écht belangrijk vindt in het leven, met de redenen waarom je doet wat je doet en soms ook met de rauwe pijn van verlies, van dromen en verwachtingen die niet ingelost worden,…
Laat ons de ernst van psychische kwetsbaarheden en de moeilijkheden die dit met zich meebrengt dan ook niet zomaar weglachen.
Maar laat ons delen. Laat ons terug in gesprek gaan met elkaar. Echt praten, van mens tot mens, van hart tot hart. Zodat we voelen dat we niet alleen zijn in dat unieke mens-zijn.
