‘Zijn we ooit klaar voor het leven?’

De vraag rolt uit mijn mond. Het is een Grote Vraag, die bijna en passant in ons gesprek verschijnt.

Vandaag is het een zware dag. Zo’n dag waarop je geen energie hebt om iets te doen. Te moe om te bewegen, maar te onrustig om je hoofd leeg te krijgen. Een dag waarop je liefst van al in pyjama onder een dekentje op de bank kruipt en hersenloos een serie binge-watched.

Maar we zijn toch hier samen. De deur werd opengezet, de schoenen en jas aan, kap op en handschoenen aan. Een sjaal verhult een bleek, vermoeid gezicht.

Sommige dagen is het al een hele kunst om gewoon op te staan en aan de dag te beginnen. Vandaag was zo’n dag.

Ik zit in de zetel met een dekentje op schoot, en vraag me af: zijn we ooit echt klaar voor de uitdagingen en het onvoorspelbare van het leven? We denken immers dat het leven eerlijk en geregeld is, maar dat is het allerminst. Leven in onzekerheid is echter niet aan ons besteed. Liever zorgen we ervoor dat we grip denken te hebben op wat we doen en wat er gebeuren zal. Tot dan plots Het Leven voor de deur staat met een heel ander plan: een mens komt te sterven, een baan wordt niet verlengd, de auto per total, je relatie op de klippen, een huis in status bouwval, de computer met je thesis op die het plots begeeft… Ongeluk komt uit onverwachtse hoeken. We zijn er zelden op bedacht. En maar goed ook. Anders kwam niemand nog in beweging. Anders stopten we al met leven, nog voor het leven begint.

Dus, zetten we toch maar die deur op een kier en stappen de wereld in. Zelfs op een zware dag. Vooràl op een zware dag.

Want stilstand is ook een beetje sterven…