Het verlies van iemand die je dierbaar is, stopt nooit. Het worden andere manieren van ‘nooit meer samen…’

Zo stond ik onlangs onder een brug te schuilen voor de hagel en regen, en daar was ze weer even, zo leek het althans. De pijnscheut om het besef dat er een gapend gat blijft, en dan de warmte omdat er ook die herinnering is: ‘Als je een regenboog ziet, denk dan aan mij, want dan lach ik je ondersteboven toe!”

Zo was ze wel, mijn beste maatje: altijd grappend, in geen enkel vakje te stoppen. En soms dan toch weer even doodserieus, met ogen die tot diep in je ziel konden zien.

Graag zien doet zielsveel pijn, wanneer je elkaar nooit meer kan zien.
Maar ik had ons samen-zijn voor geen goud van de wereld willen missen.

Door jou werd ik een rijker mens, P’ke.