Glennon Doyle Melton vertelt in een TED talk over haar psychische kwetsbaarheid.

Voor haar waren zelfverloochening, perfectionisme, boulimia en verslaving een beschermlaag of een “superheldencape” om haar kwetsbare zelf te beschermen tegen een wereld waarin ze zich niet veilig voelde.

Voor heel wat mensen met een eetstoornis zal dit wellicht erg herkenbaar zijn: merken dat je erg gevoelig bent, merken dat je geen aansluiting lijkt te vinden bij de groep van stoere, (schijnbaar) zorgeloze leeftijdsgenoten, proberen om te voldoen aan de verwachtingen en daarom goed leren inschatten wat anderen verwachten en je daarnaar gedragen.

Je verstopt je ware zelf onder een dikke beschermlaag, die aan de buitenkant een masker toont waardoor niemand in je omgeving echt weet wat er in je omgaat. Na verloop van tijd weet je ook zelf niet meer wie je bent, omdat je de voeling ermee verloren bent. Als iemand dan vraagt hoe je je écht voelt, moet je toegeven “ik weet het niet…”. Je focust vooral op overleven, op jezelf invoegen in de rat race, op de verwachtingen die het leven voor je in petto heeft en op zorgen dat iedereen tevreden is.

Dat je jezelf daardoor constant voorbijloopt en dat je daardoor niet écht leeft, probeer je te onderdrukken. Door een hongergevoel op te wekken, dat je koortsige energie lijkt te geven om te blijven presteren. Intussen breek je jezelf af. Letterlijk en figuurlijk. 
Of door de chaos van emoties weg te stoppen onder lagen voedsel, die je nadien wel of niet uitbraakt (of op een andere manier compenseert). Ook dan hoef je niet te voelen en niet stil te staan bij alles wat er op je maag ligt of wat er vanbinnen zit te borrelen.

Je houdt krampachtig vast aan je masker, want je weet niet meer hoe anders te (over)leven. Zo kom je terecht in een leven vol leugens (“alles gaat goed met mij”). Je beschermlaag (of cape) wordt een kooi die je niet zomaar meer kan verlaten eens je daar eindelijk klaar voor bent. Het wordt een zoektocht naar de uitgang, een gevecht om terug meer mens te mogen worden, los van de stoornis die je zo in beslag genomen heeft.

Herstellen kan dan betekenen dat je jouw ondergesneeuwde en onuitgesproken verhaal vertelt of deelt. Herstellen kan betekenen dat je jouw binnenkant naar buiten brengt, zodat je meer authentiek (je ware zelf) wordt en zodat anderen je écht kunnen leren kennen. Mensen (lotgenoten of hulpverleners) ontmoeten die je aanvaarden zoals je bent, om wie je vanbinnen bent en die weten hoe het is om een gevoelige ziel in een drukke(nde) wereld te zijn kan helpen bij dat herstel.

Wie ben jij écht?
Wie ben jij, naast je psychische kwetsbaarheid?

Misschien heb je zin om jouw gevoeligheid om te bouwen naar een talent? Op zondag 3 mei organiseren we bij ANBN opnieuw een opleiding voor nieuwe vrijwilligers, die willen leren hoe ze hun persoonlijke ervaringen met eetstoornissen kunnen inzetten om anderen te informeren, te ondersteunen en kansen te bieden om lotgenoten te ontmoeten. Zowel personen met een eetstoornis als partners, ouders en andere familieleden zijn van harte welkom!

Een andere mogelijkheid is dat je je verhaal deelt, bijvoorbeeld in ons driemaandelijks digitale tijdschrift “Antenne Digitaal”, op het forum, op onze website of op nog een andere manier. Wie ben jij nog meer, naast je eetstoornis? We leren je graag écht kennen!