De zon al te slapen gelegd

in een zee van golvend

zacht beddengoed

Ik nog te daveren

heimwenend

op de pier

Veeg ik zout weg

dat een uithoek vond

om zich in op te stapelen

tot pilaren van versteend verdriet

Jij nog als een afdruk

vaag fluisterend op mijn huid

versmolten met je hand

die intussen koude kussen werpt

uit verleden tijden

Alleenzaam blijf ik staan

met de deur op een kier

kijk ik hoe ons verhaal brak

toen de dood je verleidde

tot dit einderloos verraad

Soms raak je betrokken op iemands leven, omdat je elkaar ergens ontmoet: in een job, een vrijwilligerswerk, een praktijk, een wachtzaal of zelfs de tram…

En dan hoor je een verhaal
dat je diep raakt en geef je daar woorden aan.

Het raakt omdat het ieder van ons kan overkomen: de dood. Het definitieve rauwe afscheid moeten nemen.
We staan er liever niet bij stil, en toch is niemand immuun…

Alleenzaam –
Voor een vrouw die haar man voor altijd missen moet…