In een artikel (www.nationalgeographic.nl/terug-naar-normaal-zou-weleens-heel-eng-kunnen-aanvoelen)

lees ik hoe de auteur vermoedt dat we op een vierde golf afstevenen. Geen fysieke Corona-symptomen-golf, maar een golf van psychische moeilijkheden die optreden als gevolg van de omschakeling naar het ‘normale leven’.

Volgens mij zitten we al lang in die golf van mensen die het psychisch zwaar hebben…

Wat ik tegenkom in de praktijk:

• coronamoeheid,

• contactarmoede,

• gemis aan perspectief,

• huidhonger,

• instortingsgevaar,

• rauwe rouw en gestolde rouwprocessen,

• verveling en existentiële leegte,

• kwaadheid, frustraties en irritaties door dichter op elkaar zonder uitlaatklep,

• overmatige controle op de weinige dingen die je nog wél helemaal zelf kan bepalen,

• existentiële vermijding (vb in gamen, Netflix, drank, eten, seks, en alle andere dingen die ons ‘numb’ kunnen maken of een kortstondige roes kunnen bezorgen) en

• existentiële gelatenheid (wat is dit leven op deze manier eigenlijk nog waard? Ik wil dit niet meer…)

Voor het eerst moet ik meer mensen op weg helpen in hun zoektocht naar een collega-hulpverlener dan dat ik er zelf mee aan de slag kan gaan. De wachtlijst groeide aan tot een aanmeldingsstop zich opdrong.

Als daar nog een golf bovenop komt, zullen we echt meer op buurt- en gemeenschapsniveau moeten inzetten. Dat doen we nu sowieso best al meer! Hoe kunnen buren en buurten elkaar ondersteunen? Hoe gaan we in (sub)groepen zorg dragen voor elkaar?

Dit is een gedeelde crisis, een gedeelde verantwoordelijkheid, een gedeeld belang om elkaar te dragen en te ver-dragen dat we soms op onze grenzen stoten. Niet omdat ik als persoon ‘zwak’ ben, maar omdat wij als gemeenschap iets doormaken dat ieder van ons raakt.

Dat maakt meteen het belang duidelijk van een project zoals Zorgzame Buurten:

https://www.ucll.be/zorgzamebuurten

De zon al te slapen gelegd

in een zee van golvend

zacht beddengoed

Ik nog te daveren

heimwenend

op de pier

Veeg ik zout weg

dat een uithoek vond

om zich in op te stapelen

tot pilaren van versteend verdriet

Jij nog als een afdruk

vaag fluisterend op mijn huid

versmolten met je hand

die intussen koude kussen werpt

uit verleden tijden

Alleenzaam blijf ik staan

met de deur op een kier

kijk ik hoe ons verhaal brak

toen de dood je verleidde

tot dit einderloos verraad

Soms raak je betrokken op iemands leven, omdat je elkaar ergens ontmoet: in een job, een vrijwilligerswerk, een praktijk, een wachtzaal of zelfs de tram…

En dan hoor je een verhaal
dat je diep raakt en geef je daar woorden aan.

Het raakt omdat het ieder van ons kan overkomen: de dood. Het definitieve rauwe afscheid moeten nemen.
We staan er liever niet bij stil, en toch is niemand immuun…

Alleenzaam –
Voor een vrouw die haar man voor altijd missen moet…

Het glas op de tafel

draagt de sporen van een nacht

waarin de tijd bevroor,

voor altijd tot stilstand gebracht.

Met zijn vingertoppen raakt hij

de scheuren in het verleden,

waarin de pijn zich weggetrokken

schuilhoudt op wacht.

De tijd loopt over,

het glas breekt,

de klok klopt niet meer,

net als haar hart.

Wat voorbij is tekent

de lijnen van zijn leven,

het krijt uitgevaagd

waar zij stopten te bestaan.

Dit is mijn ik-hoor-je-strijd-en-voel-je-pijn-gezicht…

Tijdens een gesprek met een cliënt lijkt het of de wereld en alle beslommeringen die ons zoal kunnen bezighouden worden uitgefilterd. Mijn aandacht is alleen maar hier en nu in de therapiekamer, zeker als de connectie met de ander voelbaar is. En als ik toch even afgeleid ben (wat zeker ook wel durft te gebeuren), dan toets ik wat het betekent en stuur ik mezelf met milde hand weer terug naar het gesprek.

“Pfoe… ik hoor je zeggen hoe je worstelt, hoe het stuk eetstoornis en het gezonde stuk in jezelf bijna constant aan het bekvechten zijn en jij daarin zo vaak het onderspit moet delven… Wat doet die eetstoornis met jou, dat je zo onderuit gehaald wordt?

Is er ook een stuk in jou dat zorg draagt en mild kan zijn? Hoe merk je dat? Wat zeg je dan tegen jezelf?

Waar voel jij die mildheid in jezelf (in je lichaam)? Hoe voelt het om mild te zijn naar jezelf toe, zelfs naar dat lastige eetstoornisstuk?

Voel je hoe je ook erkenning kan voelen voor vb de rebel of de leugenaar in je? Hoe je kan voelen dat die stukken er ook met een reden zijn, dat die ook behoeften hebben?”

Ik ken mijn ikken. Het zijn stukken van mezelf die zich tot elkaar en tot de ander verhouden.
Ik ben mijn ikken. Ik zit zelfbewust aan het stuur.

Maar, wie zit er vandaag bij jou aan het stuur?

#focussing #mildheid #selfinpresence #act #acceptanceandcommitmenttherapy #knowthyself #innerlijkekracht #innerlijkconflict #emotionfocusedtherapy #empathy #mildness

De gesprekken laten een indruk na. Je kan niet niet bewogen worden, net zoals je niet niet kan communiceren. Geweld, grensoverschrijdingen, pijn, kwaadheid, levensmoeheid, zinloosheid, wanhoop en tegelijk ook de sterkte en de kracht en de vindingrijkheid waarmee mensen weten te (over-)leven en de bewondering die ik voor dat alles voel. Wat zijn mensen toch bijzonder…

Tussendoor neem ik tijd om los te koppelen, om even hier en nu met mezelf te zijn en te genieten van de kleine dingen. Bloemen en planten in bloei bijvoorbeeld. Een lekkere bruine boterham met kaas. Een koffietje van vers gemalen bonen.

Om dan straks toch ook blij te zijn dat de dag er op zit, de gesprekken opgeborgen mogen worden en tot het volgende weerzien mogen wachten.

• 

• 

• 

• 

•