Vier jaar geleden startte ik de opleiding met veel enthousiasme en ‘honger’ naar het mezelf meer kunnen ontplooien in mijn psychotherapeutische bagage en ‘zijn’. Het werd een ontdekkingstocht en een groeitraject dat ik me voordien nooit zo had kunnen voorstellen. 

Tijdens de tocht kwam ik allerlei uitdagingen tegen, maar ook richtingaanwijzers (‘daar ligt iets waar je van kan leren’) en onverwachtse schatten. 

Uitdagingen waren het leren omgaan met afscheid, het leren om cliënten te laten bewegen van hun hoofd naar hun gevoel (en ook mezelf er nog meer in trainen), het mezelf kwetsbaar durven opstellen en meer durven vertrouwen op mijn eigen authentieke, innerlijke kompas, zorg durven vragen en rekening houden met eigen grenzen. Ook in mijn persoonlijke leven botste ik op een belangrijke uitdaging. Achteraf kan ik zien hoe belangrijk dit is geweest om los te breken en een meer authentieke relatie met mezelf, en daardoor ook met anderen, aan te kunnen gaan. Waar de grondvesten beefden, vielen ze misschien wel steviger dan ooit op hun plek…

Richtingaanwijzers vond ik in de thema’s van de seminaries, maar misschien meer nog in de casusbesprekingen tijdens supervisies. Deze richtingaanwijzers schenen een licht op waar ik nog weinig ervaring mee had, wat nog spannend was, waar ik graag eens mee wilde experimenteren (vb. benoemen van interactionele processen, tweestoelen- of lege stoel techniek, focussen, existentiële vragen tot verdieping,…).

De schatten die ik gaandeweg tegenkwam hebben te maken met het durven voelen van meer stevigheid in mezelf, mezelf op waarde leren schatten en niet meer tevreden willen zijn met situaties die me onvrij maken of onmogelijk maken om mijn authentieke zelf te zijn (gaande van relaties die onvrij voelden, tot cliëntcontacten waarin ik me onvrij voelde en terug vrijheid kon creëren of voelen na ze in supervisie te brengen). Ik leerde ook meer over de mildheid en rust die ik in me draag, de zorg en zorgvuldigheid die ik in mijn werk voel en de schoonheid kunnen appreciëren van trage processen, van het samen doorwerken van wat groei belemmert en ook het durven erkennen dat het leven eindig is en dat ook in zo’n laatste fase(n) psychologische ondersteuning zinvol, ondersteunend en helend kan zijn. Het mogen stilstaan tijdens de opleiding bij zoveel thema’s heeft me helpen reflecteren en nadien integreren. Het heeft mijn rugzak gevuld met waardevolle ervaringen en inzichten, maar ook ikzelf ben veranderd door de opleiding. Ik ben niet meer dezelfde persoon die vier jaar geleden aan de opleiding startte, maar ben doorheen alle ervaringen gevormd, gegroeid, sterker en volwassener geworden.

Daar ben ik zowel de opleiders als vooral ook de collega’s dankbaar voor. Het is ook dankzij het proces als groep, door de interacties en het open in gesprek kunnen gaan, dat ik zoveel meer heb geleerd. Het is ook dankzij het werk in de groep dat ik meer waarde heb leren hechten aan wat al aanwezig was, aan het proces dat ik doorlopen had voor (en verder tijdens) de opleiding. Daarnaast heeft de groep me ook veiligheid laten voelen tussen collega’s, om kwetsbaarheid of onzekerheid te mogen tonen en om feedback te leren ontvangen en deze niet als bedreigend te ervaren, maar juist als uitnodiging om verder te experimenteren, te groeien, mezelf uit te dagen,…

Het is tijd om te gaan…

Het einde van de opleiding komt voor mij op een passend moment. Het is tijd om los te laten en verder te gaan. Er is nog zoveel te leren en te ervaren, de wereld ligt (nog steeds) voor ons open en het is tijd om verder te trekken.

In die zin voelt het afscheid nemen van de groep zoals die nu bestaat als iets organisch, iets wat erbij hoort en dat ook ‘goed’ of ‘gepast’ mag zijn. Voor mij voelt het alsof iedere collega zijn eigen voettocht aan het maken was, en we elkaar tussentijds regelmatig ontmoetten op een bepaalde plek. Zoals lange-afstandstrekkers ook afspreken om stukken van de tocht op eigen tempo te doen, soms samen met een paar anderen, en soms met de hele groep. (Het boek ‘Wild’ van Cheryl Strayed geeft me inspiratie voor deze metafoor.)

We hebben het einddoel van onze tocht bereikt. Sommigen zal ik nog tegenkomen tijdens andere tochten, tijdens city-tripjes of opleidingen tussendoor. Anderen gaan hun eigen weg en onze paden zullen misschien niet meer (op hetzelfde tijdstip) kruisen. Al zal de nieuwsgierigheid naar ieder van hen blijven, ik voel ook het vertrouwen dat ieder van hen zijn weg zal vinden, wat die ook moge zijn. En ik heb intussen ook ervaren dat ik iedereen vanbinnen meedraag, als interne wijzen die me goede raad geven, voorbeeldgedrag stellen, me aan het lachen of denken zetten,…

Loslaten is lief hebben en waarderen om wie ieder van ons is, en het is lef hebben om te durven erkennen dat ‘de groep’ nooit meer hetzelfde zal zijn.

Soms zie ik mezelf bezig (observerend zelf) en sta versteld hoe ik met zoveel rust, stevigheid, betrokkenheid en vertrouwen aanwezig kan blijven, ook in het niet weten wat er komt of hoe verder, ook in het dragen van beperkingen, eindigheid, eenzaamheid, angst… En tegelijkertijd blijft er de nieuwsgierigheid en openheid om verder te blijven leren, om in vraag te blijven stellen wat helpend kan zijn en wat er misschien nog anders nodig kan zijn om cliënten verder op weg te helpen in hun herstel- of ontwikkelingsproces.

Aan de horizon zie ik nog perspectieven op andere opleidingen die me interesseren (adventure therapie, groepstherapie, traumatherapie, EFT,…). Recent nam ik alvast deel aan de driedaagse ‘Holding the space’: hoe kan je vrije ruimte co-creëren in een groep, zodat deelnemers ervaringen kunnen opdoen, durven delen wat er binnenin in beweging komt en hoe dit mee te nemen in het verdere leven.

Er zijn ook keuzes die zich stilaan (opnieuw) aandienen. Het combineren van verschillende jobs heb ik altijd als erg verrijkend ervaren, maar het vraagt ook ontzettend veel energie om alles op elkaar afgestemd te krijgen. Een belangrijke keuze naar de toekomst toe, is waar ik me verder op wil toeleggen en wat ik daarvoor wil stopzetten.

Voor de vakantie staan er wandelingen op het programma.
Nieuwe horizonten, nieuwe plaatsen, gaan waar de goesting me brengt
en genieten van de vrijheid
en van het maken van keuzes.

En verder wil ik schrijven.
Over wat cliëntgerichte therapie kan betekenen voor cliënten en therapeuten.
Blijven zoeken naar taal om ervaringen en betekenissen te delen.
Als blijk van dankbaarheid
en van generativiteit.
Al ben ik nog maar – bijna – 40
en is het misschien nog wat te vroeg voor die fase 😜