Het glas op de tafel

draagt de sporen van een nacht

waarin de tijd bevroor,

voor altijd tot stilstand gebracht.

Met zijn vingertoppen raakt hij

de scheuren in het verleden,

waarin de pijn zich weggetrokken

schuilhoudt op wacht.

De tijd loopt over,

het glas breekt,

de klok klopt niet meer,

net als haar hart.

Wat voorbij is tekent

de lijnen van zijn leven,

het krijt uitgevaagd

waar zij stopten te bestaan.