In een artikel (www.nationalgeographic.nl/terug-naar-normaal-zou-weleens-heel-eng-kunnen-aanvoelen)
lees ik hoe de auteur vermoedt dat we op een vierde golf afstevenen. Geen fysieke Corona-symptomen-golf, maar een golf van psychische moeilijkheden die optreden als gevolg van de omschakeling naar het ‘normale leven’.
Volgens mij zitten we al lang in die golf van mensen die het psychisch zwaar hebben…
Wat ik tegenkom in de praktijk:
- coronamoeheid,
-
contactarmoede,
-
gemis aan perspectief,
-
huidhonger,
-
instortingsgevaar,
-
rauwe rouw en gestolde rouwprocessen,
-
verveling en existentiële leegte,
-
kwaadheid, frustraties en irritaties door dichter op elkaar zonder uitlaatklep,
-
overmatige controle op de weinige dingen die je nog wél helemaal zelf kan bepalen,
-
existentiële vermijding (vb in gamen, Netflix, drank, eten, seks, en alle andere dingen die ons ‘numb’ kunnen maken of een kortstondige roes kunnen bezorgen) en
-
existentiële gelatenheid (wat is dit leven op deze manier eigenlijk nog waard? Ik wil dit niet meer…)
Voor het eerst moet ik meer mensen op weg helpen in hun zoektocht naar een collega-hulpverlener dan dat ik er zelf mee aan de slag kan gaan. De wachtlijst groeide aan tot een aanmeldingsstop zich opdrong.
Als daar nog een golf bovenop komt, zullen we echt meer op buurt- en gemeenschapsniveau moeten inzetten. Dat doen we nu sowieso best al meer! Hoe kunnen buren en buurten elkaar ondersteunen? Hoe gaan we in (sub)groepen zorg dragen voor elkaar?
Dit is een gedeelde crisis, een gedeelde verantwoordelijkheid, een gedeeld belang om elkaar te dragen en te ver-dragen dat we soms op onze grenzen stoten. Niet omdat ik als persoon ‘zwak’ ben, maar omdat wij als gemeenschap iets doormaken dat ieder van ons raakt.
Dat maakt meteen het belang duidelijk van een project zoals Zorgzame Buurten: